Beni Bana Bırak..
İstemem kalmasın bana senden bir şey,
Alıştım gülüm artık sensizliğe.
Anılarınla, hayallerinle çek git artık.
Beni BANA bırak!....
Yalnız kaldığında hatır soracak,
Eksiklik hissettiğinde beni bulacak.
Artık ben değilim bendeki.
Beni BANA bırak!.....
Alıştım gülüm sensizliğe,
Alıştım artık sessizliğe.
Telefonlardan artık sesin gelmiyor.
Tam sensizliği de alışmışken,
Bir daha arama sorma beni;
Beni BANA bırak!....
Zalim İstanbul
Zalim,zalim,zalimsin be İstanbul!
Çok gördün bana mutluluğu,
Çok gördün bana yaşamayı,
Nefes almayı çok gördün,Gülüp eğlenmeyi çok gördün bana.
Sende tattım acıyı,
Sende tattım iki yüzlü,kalleş insanları.
Özü sözü bir olmayan insan görünümlü yaratıkları sende gördüm,bildim ben.
Mutlu olduğum o küçücük anları çok gördün bana.
Arkasından verdiğin acılar yedi bitirdi mutluluklarımı,
Açamayacağım kilitli sandıklara sürdün sevinçlerimi
En küçük şeylerden mutlu olmak istemez miydim
Gülmedim,belki mutlu olamadım ama.
Kimsenin haberi olmadı.
Göstermedim onlara gözyaşlarımı.
Zevkle izlemelerini istemedim tükenişlerimi.
Onlarında bir darbe vurmalarından korktum belkide kim bilir?
Bir sen biliyordun İstanbul!
Bir sen görüyordun günden güne eridiğimi.
Ama tutmadın ellerimden.
Çek istemiyorum ellerini.!Uzatma o ince dallarını.
Kırılır korkuyorum.
Şimdi ölüyorum.Sessizce gidiyorum.Mutlu olacağım o yere!
Sabırsızlıkla bekliyorum.Mutluluk nedir bilmek istiyorum.
İşte ölüyorum!İşte gidiyorum!!!